üç tip insan var bence;
karamsarlar; güneş doğduğunda bile üzülürler nasıl olsa batacağını bilirler
normaller; güneş doğunca sevinip batınca üzülürler, ya ne yapacaklardı? normal olan buydu.
makbuller; onlar güneş doğunca sevinirler, ne güzel bir gün derler ama gün batarken de sevinirler. neden üzülsünler, üzülecekler diye bir kaide mi var? insan güneşli bir güne sevindiği gibi karlı ve kara bir güne de sevinebilmeli. hem bütün günler güneşli olacak diye bir kural mı var? dünya öyle mi çalışıyor? yani onların gözünde her gün bir mutluluk nedenidir.
ilk türün ne kendine başkasına hayrı dokunur, dolayısıyla ondan bi şey beklenemez. ikinci tür işler iyi gittiğinde iyidir ama kötü gidince kaldıramaz, bozar kendini. son tür ise her zaman iyidir çünkü o iyi-kötü ayırımı yapmaz, her koşul ve şart ona göre iyidir. o kendini mutlu ettiği gibi çevresini de mutlu eder, kendini sever ama bencil değildir. bu nedenle diğer insanları da düşünür.
ben kendimi üçüncü türe dahil ediyorum ve çevremde bu türden insanlar olsun istiyorum. kendim gibi insanların olduğu bir toplum düşlüyorum. dolayısıyla diğer iki türle gerekmediği sürece ilişki kurmam. onlara kapıları kapamam ancak neden ben onların seviyesine ineyim, onlar benim seviyeme çıksınlar. işte bütün mesele bu kadar basit.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder